Rozdział XX

Przeczytaj ważną notatkę pod rozdziałem!

Rano obudziłam się nadzwyczaj wypoczęta i do tego strasznie szczęśliwa.Przetarłam piąstkami oczy i usiadłam w siadzie skrzyżnym na materacu kurczowo przyciągając do siebie nogi.Podniosłam lekko kąciki ust i położyłam palec na moich wargach gdzie wczorajszego wieczoru łączyły się razem z Neymar'em w jednym pocałunku,zjechałam palcem aż do szyji gdzie wczoraj leżały ciepłe ręcę bruneta.Wczorajszy wieczór był jak z bajki,może i jeszcze lepszy. 

Położylam stopy na zimnej podłodze,podreptałam po szlafrok do łazienki i powolnym krokiem zeszłam  na dół.

W pokoju,w salonie,w łazience,w kuchni,wszędzie było pusto.Jak widać Neymar gdzieś wyszedł. 

Sięgnęłam z lodówki sok pomarańczowy i usiadłam na blacie upijając łyka zimnej cieczy,włożyłam ręke do lewej kieszeni mojego szlafroka i po chwili wyjęłam z niej Iphona.Przejechałam delikatnie opuszkiem palca po ekranie w celu odblokowania telefonu i ujrzałam na wyświetlaczu  dwa nieodebrane połączenia i sms.

Dwa nieodebrane połączenia od Marc'a i sms od Neymar'a,nie zastanawiając się ani chwili dłużej odczytałam sms'a od chłopaka. 

'Przepraszam,musiałem wyjść,nie długo wrócę,kocham cię.'

Ostatnie dwa słowa zdecydowanie podobały mi się najbardziej!Mruknęłam cicho pod nosem  i udałam się do łazienki wziąść ciepły odprężający prysznic,który w tym momencie był mi potrzebny.

Zamknęłam drzwi od domu biorąc głęboki wdech,myślę,że poranny spacerek dobrze mi zrobi!Założyłam torbę przez ramię i powędrowałam prosto przed siebie.Przeczesałam dłonią swoje długie ciemne włosy,następnie spięłam je w lekkiego koczka.Do moich uszów dotarł dźwięk mojej ulubionej piosenki,która służy mi jako dzwonek.                              

-Czemu się nie odzywasz?-usłyszałam niski głos mulata,który wyprzedził mnie swoim pytaniem.

-Może tak cześć?-mruknęłam cicho drapiąc się nerwowo po głowie-przepraszam...Jakoś nie miałam czasu.-dodałam szybko,siadając na ławce obok wielkiego dębu.

-Za pół godziny u mnie,rozumiemy się?-powiedział oschle wypuszczając przytym głośno powietrze z ust.

-Dobrze najaśniejszy Panie.-zachichotałam cichutko i się rozłączyłam.

Uśmiechnęłam się sama do siebie odgarniając niesforny kosmyk włosów za ucho,coś czuje,że będę musiała się tłumaczyć!

Oparłam głowę o ręcę i zaczęłam błądzić wzrokiem po parku,miło było znowu zobaczyć biegające dzieci z piłką,plotkujące przyjaciółki,właścieli bawiących się razem ze swoimi pupilami,zakochaną na zabój parę która łączy się w jednym uścisku...

Zaraz,zaraz...Ciemne włosy które przykrywała szara czapka Jordana,dobrze mi znane czarne spodnie,biała koszulka która idealnie opinała jego każdy mięsień,czy to nie...

Zmarszczyłam maksymalnie swoje czarne brwi i otworzyłam niedowierzająco usta,czy to nie Neymar?Jeżeli to on to w takim razie co to za dziewczyna?Jeżeli mnie zdradza?W sumie nie zdzwiłabym się,laska miała nogi modelki,ładny odcień włosów i markowe ubrania,czego chcieć więcej...Nie zwlekając ani chwili dłużej zeszłam z ławki i opuściłam niezauważalnie park,szybkim tempem zaczęłam kierować się wprost do mieszkania Malik'a.Z trudem powstrzymując łzy które same ciekły mi z oczu,dotarłam na miejsce.

Otarłam mokry policzek i przycisnęłam lekko guzik od domofonu,słysząc dźwięk który sygnałuje o otwarciu drzwi,szarpnęłam za nie i szybkim krokiem powędrowałam na trzecie piętro.

Mulat słysząc moje kroki uchylił  lekko drzwi,nie mając żadnych skrupułów weszłam do mieszkania i ustałam na środku przedpokoju,z trudem powstrzymując nerwy.

-Może wejdziesz?-zauważyłam wychodzącego z pokoju Zayn'a który co chwila maczał usta w szklance,w której znajdowało się piwo.

-Mów o co chodzi bo nie mam czasu.-syknęłam cicho zaciskając mocniej wnętrze policzka.

-Wiesz co Laura,nie odzywasz się do mnie,nie dzwonisz,nie piszesz,martwię się o Ciebie.-szepnął powoli stawiając dwa kroki w moją stronę.-nie rozumiesz tego?-zmniejszył szybko odległość pomiędzy nami i ustał na przeciwko mnie.-spójrz na mnie.-podniósł lekko kciukiem moją brodę,patrząc dociekliwe w moje oczy.Jego palec zaczął dokładnie badać mój spiechrznięty policzek,zaś druga ręka błądziła po moim nagim ramieniu.Nim się objerzałam ciepłe wargi chłopaka złączyły się razem z moimi oddając namiętny pocałunek. 

-Nie!-odrzuciłam mocno chłopaka do tyłu i otarłam wilogtne usta rękawem swojego sweterka.

-Laura...-zaczął spokojnie nerwowo bawiąc się palcami. 

-Nic już nie mów.-wycedziłam przez zęby i szybko opuściłam pomieszczenie.

Nie rozumiałam zachowania Zayn'a,zachował się jak zwykły egoista,tak zachowuje się przjaciel?

Dochodziła dwudziesta druga,o tej porze niebo było już ciemne a na nim pojawiały się liczne jasne gwiazdy,ulice były już puste,jedynie co słyszałam to niespokojne bicie swojego serca.Zimny wiaterek delikatnie gładził moje plecy a do uszu dobiegał cichy szum samochodów z oddali.

Pociągnęłam cicho nosem siadając na ławce obok miejsca w którym leżała moja mama. 

-Mamo potrzebuje Cię...-powiedziałam przez łzy kładąc rękę na zimnym grobie który zaczęłam lekko gładzić.

Nie potrafiłam zapanować nad swoimi myślami,które ciągle krążyły wokół Neymara.

Co jeżeli źle oceniłam tą całą sytuację?Co jeżeli to tylko jakaś stara dobra przyjaciółka,znajoma,kuzynka?

A może się mylę?Sama nie wiem co o tym myśleć...

Poprawiłam stojące w wazonie świeżo kupione kwiaty i wymieniłam zużyty skład w dużym srebnym zniczu.

-Kogo my tu mamy.-usłyszałam jakieś szmery i śmiechy które dobiegały zza moich pleców.Po moim ciele przeszła gęsia skórka.-może chcesz się do nas przyłączyć?-słyszałam coraz dokładniej tajemnicze głosy,mój oddech robił się coraz niespokojniejszy i gwłatowny,odwróciłam energicznie głowe i ujrzałam trójkę mężczyn którzy powolnym krokiem dochodzili do ławki.Ścisnęłam mocno ręce w małe piąstki i zerwałam się z drewnianej ławki biegnąc w stronę furtki. 

Moje tempo było zbyt wolne,oddech był gwałtowny,serce biło jak oszalałe a nogi same uginały się pode mną.W jednym momencie poczułam mocny uścisk na mojej prawej ręce,odwróciłam głowę i zobaczyłam tę samą twarz co wcześniej.To był ten sam chłopak,który był kilka tygodni wcześniej w naszym domu. 

-O siostrzyczka tego jak mu tam...Neymara!-roześmiał się głośno-nie uważasz,że dobrze,że na siebie wpadliśmy?Twój braciszek wreszcie dowie się,że ze mną się nie zadziera.-wzrócił się kpiąco w stronę chłopaków mocniej ściskając moją rękę.

-Puść mnie!-krzyknęłam głośnio próbując w jakiś sposób wyrwać się z uścisku,jak widać bezskutecznie.Próbując w jakiś sposób się bronić,oplułam chłopaka a następnie kopłam go najmocniej jak potrafiłam w lewe kolano.

-Ty szmato.-wycedził przez zęby dając mi szybką odpowiedź.Poczułam na twarzy wielką pięść  i chwile później leżałam na ziemi.W tej całej sytuacji nie wiedziałam do końca o co w tym wszystkim chodzi?Co im Neymar zrobił?Czego ode mnie chcą?

Nie wiedziałam jak to być kopaną,plutą,poniżaną,do tej pory takie sceny widywałam tylko w filmach,a teraz doświadczyłam tego na własnej skórze.Nie wiedziałam,że takie coś może być realne.

---------------------------

Hej!

Nie będę przynudzała,że znowu rozdział mi nie wyszedł,czy coś. 

Ale lel,chyba się nie spodziewaliście takiego czegoś?:DD 

Ale mam do was małe pytanie:

Mianowicie czy chcecie żebym dalej pisała tego fanfictiona?

Ja nadal chcę go pisać,ale nie bardzo wiem czy mam dla kogo. 

Jeżeli to czytasz i chcesz żebym dalej pisała to skomentuj ten rozdział,tylko nie jednym słowem,tylko rozwiń swoją wypowiedź... 

Bardzo bym prosiła,to dla mnie bardzo ważne!:c