Rozdział XXI

~Neymar~
Usiadłem zrezygnowany na ławce obok lampy która rozświetlała mały park w którym się znajdowałem.Przygryzłem mocno wnętrze policzka i spojrzałem na Santos'a który usiadł koło mnie,byliśmy zmęczeni i wyczerpani,do tego nie znaleźliśmy jeszcze Laury.
-James coś napisał?-otarłem lekko kilkudniowy zarost który widniał na mojej brodzie,zerkając co chwile na chłopaka.
-Nic nie pisał.Słuchaj...A w ogóle myślałeś nad tym,że Laura mogła gdzieś wyjechać czy coś?Pokłóciliście się?-schował telefon do lewej kieszeni swoich granatowych spodni i zwrócił się w moją stronę.
-Wyszedłem rano,jak wróciłem już jej nie było.Nie zamieniliśmy dzisiaj ze sobą żadnego słowa.-wyszeptałem ledwo przez gardło,moje serce coraz bardziej się zaciskało a przez ciało przechodził nieprzyjemny dreszcz którego cholernie nienawidziłem.Obieciałem jej,że zawsze będę przy niej,że będę ją przed wszystkim chornić,jak widać nie umiem dotrzymać najprostszego słowa.
-A może coś jej się stało?-położył swoją dłoń na moim ramieniu i spojrzał na mnie z żalem podając do ręki butelkę wody,upiłem szybko łyk cieczy i zerwałem się gwałtownie z ławki.
-Jeszcze raz objedziemy miasto.-powiedziałem stanowczo,zerknąłem  przez ramię na chłopaka i razem z nim wsiadłem do czarnego Audi.

-Wjedź jeszcze w tę uliczkę.-usłyszałem głos przyjaciela który wskazał palcem ciemną drogę na przeciwko nas,bez zastanowienia wjechałem tam gdzie mi wskazał.Ustałem na środku i zacząłem energicznie się rozglądać we wszystkie możliwe strony.Cholerna duża mgła,która roznosiła się po całym mieście zasłaniała wszystko co się dało!
Do moich uszu napłynął dźwięk ulubionej piosenki Oscar'a,odwróciłem się w stronę bruneta i zacząłem dokładnie lustrować jego twarz.Santos głośno przęłknął ślinę która zgromadziła mu się w buzi i odebrał telefon.
-Już jedziemy!-krzyknął głośno rzucając telefon do plecaka,odrazu przekręciłem kluczyk w stacyjce i z piskiem opon ruszyłem przed siebie.
-Gdzie mam jechać?-zapytałem nerowo,mocniej ściskając kierownice która co chwila obracała się w lewo i prawo pod wpływem moich ruchów.
-Do szpitala na Betrown.-wypuścił energicznie powietrze z ust i przeczesał dłonią swoje włosy wzdychając przy tym głośno.
-Jak to do szpitala?!-moje serce przyspieszyło nieznacznie,a ręce zaczęły drżeć,do szpitala?
-Nie wiem,Zayn dzwonił,że mamy przyjechać do szpitala nic więcej nie wiem.-powiedział ściszonym głosem,ściskając mocniej dłonią skórzany fotel.

Biegnąłem przez wszystkie korytarze jakie były w tej placówce,kurwa więcej nie mogli zrobić?
Wreszcie dotarłem na wskazane mi wcześniej miejsce i ujrzałem siedzącego pod ścianą mulata.Szybkim krokiem podeszłem do niego,nie czekając a ni chwili  na Oscar'a który nie zadążał za moim tempem.
-Mów co się dzieje.-warknąłem głośno z trudem powstrzymując nerwy.
-Słuchaj.-przeniósł wzrok na mnie i mozolnie się podniósł,dzięki temu mogłem dokładniej przyjrzeć się dziwnym ognikom w jego oczach.-Znalazłem Laurę nie daleko grobu jej matki,jacyś kolesie byli z nią,ona-a leżała na ziemi,była cała we krwi.Gdy mnie zobaczyli zwiali,nie mam pojęcia kto to był.-spuścił głowę  z trudem powstrzymując dłonie które jak zauważyłem drżały nieznacznie z niewiadomego mi powodu.
Oparłem się o ściane i kurczowo napiąłem mięśnie,próbując powstrzymać  łzy które napływały mi do oczu.
To wszystko moja wina,po co wyszedłem?Dlaczego ją zostawiłem?Nie będę w stanie sobie tego wybaczyć do końca swojego marnego życia...

~Laura~
Rozejrzałam się z trudem dookoła siebie,znajdowałam się w wielkiej,bardzo dobrze oświetlonej sali.Po swojej lewej stronie zobaczyłam wysoką  kobietę o czarnych włosach,ubraną w biały strój a nad jej piersią wisiała plakietka,która jak widać świadczyła o tym,że jest pielęgniarką.
Złapałam się za obolałą głowę i z trudem podniosłam się do siadu,krzyżując przy tym energicznie nogi.
-Przepraszam,ale Pani brat dopytuje się ciągle o Panią,za Pani zgodą mogę go wpuścić na dwie minutki.-uśmiechnęła się do mnie miło i uchyliła lekko zielone duże drzwi.
-Tak,dziękuje.-odpowiedziałam cichutko bawijąc się nerowo palcami.
Myśl,że zaraz zobaczę Neymar'a,przyprawiała mnie o lekkie dreszcze.
Zacznie się tłumaczenie,głupia gatka i temat o domniemanej zdradzie,tak jakby zdradzie...
Usłyszałam cichy skrzyp drzwi,a dosłownie po chwili poczułam ciepłą dłoń bruneta na mojej.
Z trudem podniosłam wzrok na Neymar'a, w jego oczach widziałam znowu smutek i łzy,których tak cholernie nie lubiałam.
-Przepraszam.-usłyszałam cichy szept który  ledwo dotarł do mojego ucha.Ścisnęłam mocniej rękę chłopaka i podniosłam lekko kąciki ust.
-To tylko moja wina.-powiedziałam ściszonym głosem spuszczając wzrok na moje palce które w tym momencie wydawały się najbardziej interesujące.-Wiesz...widziałam jak przytulałeś się z inną dziewczyną w parku,Neymar...Ja zrozumiem jeżeli,mnie nie kochasz,nie będę cię trzymać na siłę.-ciągnęłam dalej  ze spuszczonym wzrokiem,ściskając mocniej poszewkę w mojej dłoni.Co jak co,ale ja zawsze wybieram najlepszą sytuację do takich wyznań!
-Jaką dziewczyną?-zmarszczył swoie idealnie proste brwi lustrując dokładnie moją twarz.-Boże,Laura..Nathalie...Nathalie to moja znajoma,w sobotę jej mama umarła,a ona kompletnie się załamała.Chciałem ją tylko wesprzeć-zaczął delikatnie gładzić kciukiem moją obolałą rękę.-bardzo Cię kocham.-dodał po chwili i energicznym ruchem złączył nasze usta w pocałunku.
-Mogę wiedzieć kto ci to zrobił?-usiadł tóż obok mnie na białym jak śnieg materacu.Poczułam jak miętowy oddech chłopaka oplata moje ramiona a jego ręce wędrują po moich.
-Możemy narazie o tym nie rozmawiać?-położyłam głowę na jego ramieniu i przetarłam kciukiem mokry policzek.
Spojrzałam się na uchylające się drzwi,a po chwili ujrzałam w nich Zayn'a.
Zerknęłam ukratkiem na Neymar'a i delikatnie pokiwałam głową w jego stronę.
Brunet z czułością musnął czubek mojej głowy i już po chwili znaleźliśmy się sami w pokoju,tylko ja i Zayn.
Przez chwilę w sali była idealna cisza,jedynie co słyszałam to tylko niespokojnie bicie mojego serca i głupie myśli które tkwiły cały czas w mojej głowie.
-Przepraszam,wiem,że wszystko spieprzyłem.-podszedł powolli do mojego łóżka drapiąc się przy tym nerwowo po głowie.No masz rację!-odezwał się cichutki głos w mojej głowie.
-Teraz to się nie liczy,bo dzięki tobie znajduje się tutaj a nie w jakimś starym,opuszczonym domu albo co gorsza w trumnie.-uśmiechnęłam się lekko i puściłam w jego stronę oczko.-Zacznijmy naszą przyjaźń od nowa.

----------------

JEJU,badzo was przepraszam,że tak długo nie pojawiał się rozdział...

Jest mi przykro,bo pewnie na tym rozdziale bardzo się zawiedziecie...:c

Kurczę://

Nie umiem pisać xd

Ale jest mi bardzo,że pod ostatnim rozdziałem jest o ile się nie myle 26komentarzy,to bardzo dużo.

Dziękuje,jesteście kochane!:* 

Gdyby tyle  było pod każdym rozdziałem *-*

Dobra Laura skończ xdd 

Kocahm,papa!:*